“Ik vind deze les toch zó fijn!”, ze zit op het bankje in de hal en trekt haar schoenen aan. Een ander loopt op dat moment net langs en zegt “Ja, heerlijk was het weer. En je hebt ook zo’n fijne stem!”. Beiden kijken ze me aan.
Ik heb net Yin yoga gegeven bij Glow Yogastudio in Haarlem en glimlach. “Nou wat fijn om te horen” zeg ik terwijl ik me dan toch een beetje ongemakkelijk voel. “Ik meen het echt hoor” zegt ze weer “je hebt zoveel aandacht voor iedereen. En ik heb inmiddels al van zoveel teachers les gehad dus ik kan het weten. Dat mag best een keer gezet worden”. De ander lacht mee en zegt ‘en we hadden dit niet afgesproken hoor’. En dan ontstaat er bij mij altijd een onbestemd gevoel.
Je kiest allemaal je eigen teacher uit
Vooropgesteld dat ik blij ben dat ze de les zo fijn hebben ervaren. Maar ergens weet ik niet zo goed wat ik ermee moet. Ik mag het compliment in ontvangst nemen uiteraard, maar toch voelt dat raar. Want het gaat niet om mij. Ik geef het door. En tegelijkertijd gaat het wel om mij, want ze kiezen voor mijn manier van lesgeven, mijn stem of mijn aandacht. Je kiest allemaal je eigen teacher uit. Maar ergens wringt het dan van binnen.
Waar het mij om gaat is dat iemand zichzelf echt leert kennen op die mat, bewustwording creëert. Dat je leert voelen en ervaren in je lijf. Maar ook mentaal en emotioneel. Wat doet deze houding met mij, hoe ben ik op dit moment. En kan ik daarmee zijn? Hoe ga ik om met wat er nu is. En vervolgens die vertaalslag maken, dat wat je op de yogamat ervaart of leert toepast in het dagelijks leven. Op je werk, in je gezin, in relaties en bepaalde situaties. Dat is wat graag met mijn lessen wil bewerkstelligen. Dat ik daar een bijdrage aan mag leveren.
En dat ik een veilige plek mag neerzetten, zodat je de diepte in mag, jezelf mag ontmoeten en het liefst omarmen. Dat je leert zijn met wat er is en jezelf accepteert. Zelfacceptatie, dat je bent zoals je bent en dat je prachtig bent zoals je bent. Ik heb dit vroeger van mijn teacher geleerd, en dat resoneerde zo bij mij, dat ik dit ook weer doorgeef.
Er zit in mijn les ook veel ruimte tussen de houdingen, en misschien dat juist dat ze uitnodigt dat ze hun plek in mogen nemen? Ik geef heel aandachtig les, dat klopt. Continu kijk ik naar iedereen op de mat en zie of voel dan wat ze nodig hebben. En ik zie dat ook als mijn kwaliteit. Op het moment dat ik dit dan zo terug krijg, ben ik blij dat dit zo ervaren wordt, maar tegelijkertijd voel ik me toch een tikkeltje ongemakkelijk. Maar als ze bedoelen dat mijn stem en energie deze veilige setting creëert, dat ze even mogen loslaten en dan naar binnen kunnen keren om te voelen en ervaren.. kan ik het omarmen… zelfacceptatie. En dan stap ik naar buiten en met een lichte ‘glow’ op mijn wangen de zon in!
Namasté
Marjon
