Is het nou zo moeilijk…. Be nice!

Ik ga zitten met m’n kop koffie. Vroeger als ik getraind had met de fysio, ging ik douchen en aankleden en meteen weer door. Terwijl mijn lijf eigenlijk een klein momentje van rust tussendoor vraagt. Daar nam ik dan de tijd niet voor, waardoor ik later tijdens het werken snel moe werd en er dus eigenlijk niets mee opschoot. Dus tegenwoordig neem ik echt even bewust een momentje van ontspanning. Al is het nog zo klein. Even zitten en een cappuccino drinken in de koffieruimte van de sportschool. Heerlijk! Althans…

Zo niet ontspannen dit

Een tafeltje verderop zit een meneer te bellen en is erg duidelijk aanwezig. Het is niet even een telefoontje tussendoor, maar hele werkgesprekken worden er gevoerd. Bij mij gaan de eerste alarmbellen al rinkelen en de ene gedachte na het andere oordeel komt naar boven. ‘Moet dit nou? Kan hij niet ergens anders gaan telefoneren? Hoezo moet dit hier?!’ Dan komt mijn andere ik naar boven met ‘ach, misschien moest hij echt even dat telefoontje aannemen en voordat je het weet zit je ergens in ’. ‘De beste man heeft er vast geen erg in ’.

Me, myself and I

Ik besluit dat ik me er niet aan wil storen en ga verderop zitten. Maar er zijn alleen nog plaatsjes vrij waarbij je een beetje in de persoonlijke zone van de ander komt. Dus met een verontschuldigend ‘ik ga even hier zitten hoor, ik zit daar niet zo ontspannen’ ga ik naast een andere man zitten die de krant leest. Waarop de man duidelijk geërgerd zegt: “Nou, dat kan ik me voorstellen zeg! Pffff. Die is zeker alleen op de wereld. Me, myself and I!’ De dames aan de andere tafels beginnen er nu ook over. Ineens begint iedereen hardop te praten over het feit dat die ene man zo luid aan het bellen is in een gemeenschappelijke ruimte. Het valt me ineens ook op dat de drie tafeltjes naast die man leeg zijn en iedereen aan de andere kant zit.

Blijf vriendelijk… Be nice!

Maar dit vind ik dan interessant. Want blijkbaar ergeren we ons allemaal aan 1 persoon. Maar niemand zegt iets. Dus zeg ik ‘maar waarom zeggen we er dan niet iets van’. Nou, dan breekt het helemaal los! De een na de ander begint over dat dat bij zulke personen toch geen zin heeft. Waarbij ze lelijk zijn richting uit kijken. Dat het belachelijk is en hij toch doet wat hij zelf wil. Ik probeer nog met ‘ach misschien zit die man zo in het gesprek verwikkelt dat hij er geen erg in heeft’, wat ik eigenlijk zelf ook begin te betwijfelen.

Enfin, iedereen klaagt en heeft een oordeel, maar niemand doet iets. Dat is toch eigenlijk raar. Waarom kiezen we ervoor om lelijk te doen (in gedachten en woorden) in plaats gewoon vriendelijk kenbaar te maken dat we er last van hebben en lossen we het op?

Die dames gaan onderling maar door en door. En zit ik nog niet ontspannen van mijn koffie te genieten. Eigenlijk voel ik me ook soort van verantwoordelijk om het goede voorbeeld te geven. Vind me raar of niet, maar dit moet toch ook anders en op een vriendelijke manier kunnen. Dus ik sta rustig op en met een glimlach op mijn gezicht zeg ik tegen de meneer die nog steeds zijn mobiel tegen zijn oor heeft “mag ik je even storen?”. De man kijk heel verbaasd op. En op een vriendelijke toon zeg ik dat hij best hard praat. Hij verontschuldigt zich, staat meteen op en loopt naar de hal. En ik ga weer rustig zitten. Iedereen doodstil. ‘Wat zei je dat tactisch zeg’ zegt een van de dames. En ik zeg ‘soms als we in plaats van te klagen het gewoon vriendelijk vragen, is er niets aan de hand’.

De wereld een stukje mooier

Als we dat nou altijd zouden doen. Dus ook als we ons irriteren of aan iemand ergeren, zelf vriendelijk blijven en de persoon gewoon op een aardige manier benaderen om aan te geven wat er is. Zou de wereld toch veel mooier van worden toch? Ik neem nog een slok koude koffie 😉

Marjon

© Marjon Parmentier – Yogaworkz